Ajo e vështroi me admirim por edhe me dhimbje fytyrën e shokut të vjetër të gjimnazit. Ai ishte përhumbur me sytë drejt dallgëve.
-Çfarë po i kërkon jetës? -e pyeti ajo pa ia ndarë vështrimin. Ai mori frymë thellë. -Dikë që të më falë pak qetësi Er. Një femër që të më dojë më pak, por të më respektojë më shumë. Që të më lexojë dhimbjet e shpirtit e jo të më shikojë si pronë. Unë nuk di të tradhëtoj, por ama do jem deri sa të vdes një shpirt i lirë. Këtë dua të dojë tek unë, asgjë tjetër.
Ai se lëvizi vështrimin nga dallgët e detit. Dalloi një lot të notonte në syrin e tij të majtë dhe krejt instinktivisht iu mbushën edhe asaj sytë. “Sa mizore është ndonjëherë jeta me njerëzit e mirë” -mendoi duke fshirë me gishta lotët.
Shkëputur nga novela “Sytë e shpirtit” -ENERTIN DHESKALI-
