PËRBALLË STUHISË
Qielli u duk se u përkul
Edhe bjeshka sikur u rrafshua
Mbi një dhimbje u bë një kodër
Lot sa një det lëshoj një krua
U vrenjtë koha sa më s’ka
Edhe dielli sikur u ndal
Një erë e trishtë i lëvizi retë
Në tokë u hap i ri një varr
U prangos dhe një buzëqeshje
Mbrenda mban një det me lot
U varros dhe një ëndërr
Mbi varr një çiparis mbiu sot
Nëse ke vuajtur ti tërë jetën
Nënë fare nuk çuditëm
Femrat kanë shpirt të madh
S’mposhtën edhe nëse vritën
Qiellit mur i bëhet stuhisë
Mbi erën duke u ngrit
Tokës i bëhet bjeshkë
Me qetësi mjegullat duke i gëlltit
Një dashuri e pa venitur kohës
U varros një lot i lotëve të botës
Një diell që i jep dritë fjalës
Një krua që i shuante etjen tokës.
