ÇOHU E MERJA KËNGËS
Moj nënokja ime që bisedon me malet ,
xhubletën qëndisur me gjilpërë të hënës ,
shekujve të vrazhdë kurrë s’tu ndanë hallet ,
nëpër borë e prush… krahë i dhe veç ëndrrës
.
Në gjak e ngjeve penën të shkruaje historinë ,
mbi trupin hapur plagë shumë mizori të ranë ,
trojet t’i lanë shkretë e kullat ti rrënuan ,
po kurrë nuk të mposhtën hordhi e tiranë
.
Të dogjën të pabesët , e trupin ta bënë copa,
e ti me ujë krojesh…mjekove plagët e shtatit ,
po pse je gjunjëzuar , e fytyrën i kthen qiellit ,
a thua se shpëtimin … po kërkon prej fatit ?!
Ballin e stolisur monedhash t’florinjta ,
nuse për kurorë dhe në grykë të zjarrit ,
vitet të kanë lodhur e brinjët mban me dorë ,
klithmën mbyt fort ,t’mos qeshin sytë e djallit
.
Po kush ta mori zërin… atë zë gurgullimë,
që kënga në buzë e pafuqishme tu pre ,
kush ta prangosi me fasha muzgu diellin ,
që në sytë e tu … enden kaq shumë re ?!
Ku i ke bijtë … o shqipe Shqipëri ,
gjaku të pulson venave të Europës ,
fluturuan mbi detra në rrugë pa kthim ,
me shpirtin ndër dhëmbë rrugëve të botës
.
Ti zonjë e rëndë… që t’ka hije kuvendi ,
mos e mbulo vetullën me shami të lotit ,
o lis i lashtë ushqyer në kurm të kohëve ,
je më i bukuri vend… bekuar prej zotit
.
Ngrihu në këmbë o nënë , të bien tupanat ,
pranë oxhakut t’vjetër të dridhet sharkia ,
çohu e merrja këngës të jehojnë luginat ,
si fluturat në lëndina të lodrojnë fëmija .
