Kapa gjarprin!
Oh e kapa me thonjtë e mi kokën e saj,
por më rrëshkiti nga një anë, e po mundohem me duar e këmbë ta shkel , se pash se më lëshoi helmin ndër dher’.
Oh, shikojeni atje tej mbi xhamin e dritares, si i duken koka e shtrydhur nga urrejtja, ajo sa s’më kafshoi , sa s’më nguli thumbin, por e kapa më fort sa s’kish më mundin.
Shikojeni .
Oh e kapa fort.
E kapa t’ja nxjerr atë helm që i mbeti, duke bërë herë sikur nhordh, e herë sikur më nxorri thumbin.
Por unë , unë jam kaq e fortë, sa dhëmbët e gjarptit do ja nxjerrë. E di që do thoni kjo lojti mënç,
Por po flas për gjatprin që tundi dherin.
Besomëni e mos u ndalni, ja ky është gjarpri që kapa,
Kish dy koka e ca këmbë si të djallit.
A i besohet çdo moment gjarprit?!
