PLEQTË E VENDLINDJES
(nga vëllimi “Gjunjët e ashtit”).
Thithin ende duhan të sertë
Se të sertë e kishin edhe jetën
Kupën e vrerit e zbrazin krejt
Mbetur pa djemtë, odave, vetëm.
Me bastum barisin nëpër ara.
Me kapistëll lope ngjeshur përdore.
Kërrusur nga mungesa e ditëve të bardha.
Nga buka e hidhur kurbetçare, me shtatë kore.
Fluska bore u kanë reshur mbi kokë.
Rrudhat si hulli are, në fytyrë e ballë.
Secila thinjë, faqe për një epokë.
Hallemadhja jetë i ka përvëluar si zjarr.
Vitet s’duan t’ua rrisim, moshën t’ua shtojmë.
Në ekuacionin e çuditshëm të matematikës.
Me sy zemre, ato i deshifrojnë.
Harrojnë rregullat elementare të logjikës.
Se sytë e zemra, thonë, s’mplaken kurrë.
Nga dredhat e thërmijat gjarpërushe.
Ndonëse, e dinë, s’janë më si dikur.
Me orë të presin, te gardhi, një faqekuqe.
I ngatërrojnë emrat, numrat, datat.
Qajnë për pak, preken shpesh.
Për hiçgjë, i mprehin shpatat.
Nëpër shtëpi si fëmija, bëjnë tërmet!
