PËR NJË VIT MË TË MIRË,
Vrapoja në heshtje, me vargjet e mija,
Në rrugën e gjatë, si kalorësi i humbur,
Ndërsa ditët e vitet, një nga një, i fshija,
Si rrugëtar i lodhur, që ecte i përgjumur.
Dhe doja të vrapoja, së bashku me ju,
Në këtë rrugë të vështirë, e të pashtruar,
Por, s’kishja, aq zë të thërrisja:- jam këtu,!
Por çuditërisht disa, më kishin harruar.
Por vall, kush jam unë, në të vërtetë,?
Dhe çfarë lajmi, do t’ju sillja, që nga larg,
Marothonomak s’jam, ndoshta pak poet,
Që shpirtim tim, e kam futur në varg
.
Në xhamin e dritares, tek avjoni në fluturim
Ballin tim me rrudha, i qetë kam vendosur,
Por, kur shoh nga lart, me sy atdheun tim,
Malli që shpërthen, nuk paska të sosur.
Nuk mundem më dot, një fjalë që ta them,
Hapësira e pafund, të gjitha m’i ka marrë,
Ashtu në heshtje, një psherëtimë më vjen,
Nga shpirti i trishtuar, dhe i butë myzeqar.
Eh, ç’ma zbuten vitet, këtë shpirtin tim,
Dhe më dridhet lehtë, porsi telat në kitar,
Se nuk e plakën dot, as vitet në mërgim,
Por mbeti përherë, si dikur djaloshar.
Dhe po vij kështu, si kam qenë përherë,
Por, mbi supe, me shumë vite ngarkuar,
Me ju të gjithë, do ta pija një gotë verë,
Për një vit më të mirë, të gjithë të gëzuar.
