Zjarrin i rrëmbej diellit
U derdha e gjitha në shi të rrëmbyer.
M’u shpraz shpirti nga gjokset çjerrë.
Rrodhi e ç’nuk rrodhi prej pelinit të ngufatur,
që si gjembaçë kaktusi, më shponte në palcë, thellë.
Në grushta shtrënguar, zënë n’çark zemërimi,
kërkon të marrë frymë, të dali prej territ,
shkëndijën e revoltës mban ndezur si magmë,
në ag të mëngjesit, zjarrin i rrëmben diellit.
Me kurorën e artë damkosur ballit përjetë,
çaj shtigje të pashkelura, që as Prometeu s’mund të eksploronte,
Ndihem e përzgjedhura e Zeusit karshi perëndive,
Qiellin boshatis nga retë ngarkuar, rrufe shkrepëtimë.
