Ushtarët e lirisë
Me këmbët në tokë,
Me barrën në shpinë,
Me mendje t’shëndoshë
Për atdhedashurinë!
Kurrë s’qemë të uritur,
Dhe s’na rrihte era,
Kurrë s’jemi mërzitur,
S’bënim strehë ndër ferra!.
.
Strehë populli na bënte,
Më të mirën shtrojë,
Populli kurrë nuk flinte,
Me ne bënte rojë!
Populli na donte,
Na mbante, na vishte,
T’ gjitha na i dhuronte,
Çdo gjë vetë që kishte!
Armiku e dinte,
Për të ishim një,
Prandaj t’gjithë i vriste,
Nuk zgjidhte ndër ne.
Popull, ty të falem,
Me ty jem’ krenarë,
Edhe pse “s’ju mbrojtem”,
Kurrë s’na keni sharë!
Popull, të përkulëm,
Se jam biri i yt,
Kurrë nga mendja s’shkulen
Çfarë më kanë parë sytë!
Ju u vratë më shumë,
Dhunë është bërë mbi ju,
Eshtë derdh gjak si lumë,
Prapë jem’ përqafu’.
Popull shpirtbardhë,
Popull zemërmirë,
N’mes nesh kish zuzarë,
Ca zuzarë t’pështirë!
