PAQE
Të rendësh me vrapin e kuajve të egër shkrretëtirës,
Dëgjuar “Sonatën e Bardhë” të Beethovenit.
Qiellin të pastrosh nga retë, si pikturave të Van Gogh, fshirë pluhurin e kohës.
Kush tha se dashuria e vërtetë u tret?!
PRITJE
Unë nuk dua që ti të biesh si brymë sharpës sime krem e pa të prekur, të të humbas.
As, si një hije prej dielli të fshehur të më ndjekësh,
Ku kryqëzime rrugësh mbyllen në udhëkryqe qorre.
Aeroporti i pritjes afeksion i largët ngjan.
Destinacionet, e shumta.
Nëse biem në ujdi pa folur,
Vë bast, se tisi i natës do të zjarrmojë,
kur të na shohin.
Atëherë, kur të jesh vetëvetja.
