Hanë moj, e bukura Hanë,
ti që me rreze ndriçon këtë botë të paanë,
kam një lutje sonte për ty,
të kam mike, dot s’ ta mbaj nën dry!
Ty të patëm dëshmitare
të asaj puthjeje tinzare,
të asaj puthjes sonë të parë,
që s’ do e harroj gjerë në varr.
Ti ishe ajo që na pe,
ti ishe që rreze na dhe,
e kurrë nuk tregove, mbylle gojë,
Hanë moj, e ëmbla jonë mburojë!
Hanë moj, e magjishmja Hanë,
që po t’ ndriçojnë flokët ngjyer me kanë,
shko sonte tek e tia shtëpi,
trokit me krah rrezesh n’ dritaren e tij,
një puthje nga unë, me këtë poezi dërgoja,
e faqet , në vend timin, qetë mikloja!
E mos ma zë , mike, sonte për të madhe mua,
që prapë Atij dua t’ i themë “Të dua!”
Hanë, e bekuara Hanë,
që me vello t’ kuqrreme qiellin paske zanë,
hijeshi e tij në ty më përngjan,
pa më thuaj, sytë e tij ku tretën e vanë?
Hanë moj, atëbotë lakmi na more,
tek nën blirë shëtisnim përdore,
ndriço sonte ngado që shkeli këmba jonë,
e njerëzia le të thonë çfarë të don!
