Ralph Waldo Emerson (1803-1882) ishte një filozof, eseist, poet dhe lektor amerikan, i cili luajti një rol kryesor në lëvizjen transcendentaliste të mesit të shekullit të 19-të.
Lindur në Boston, Massachusetts, Emerson u arsimua në Universitetin e Harvardit dhe më vonë u bë një ministër unitar. Megjithatë, ai gradualisht u largua nga feja e organizuar dhe zhvilloi bindjet e tij filozofike dhe shpirtërore.
Puna e Emerson karakterizohet nga një fokus në individualizmin, vetëbesimin dhe rëndësinë e natyrës. Ai besonte se çdo person ka një zë të brendshëm unik që duhet t’i kushtohet vëmendje pritshmërive të shoqërisë dhe se natyra është një burim frymëzimi shpirtëror dhe moral.
Disa nga veprat më të shquara të Emerson përfshijnë:
- “Natyra” (1836): Në këtë ese, Emersoni parashtron filozofinë e tij të natyrës si një burim frymëzimi shpirtëror dhe moral dhe thekson rëndësinë e përvojës dhe intuitës individuale.
- “Mbështetja te vetja” (1841): Kjo ese është ndoshta vepra më e famshme e Emerson dhe lartëson virtytet e moskonformitetit, individualizmit dhe mbështetjes te vetja.
- “The American Scholar” (1837): Ky fjalim, i mbajtur në Universitetin e Harvardit, përshkruan vizionin e Emerson-it për studiuesin ideal amerikan si dikush që është i mbështetur te vetja, kurioz dhe me mendje të pavarur.
- “Ese: Seria e parë dhe e dytë” (1841, 1844): Këto dy vëllime esesh përmbajnë disa nga veprat më të famshme të Emersonit, duke përfshirë “Mbështetje te Vetja”, “Mbi-Shpirti” dhe “Rrathët”.
- “Njerëzit përfaqësues” (1850): Në këtë libër, Emersoni përshkruan disa figura të famshme historike, duke përfshirë Platonin, Napoleonin dhe Shekspirin, dhe shqyrton karakterin dhe arritjet e tyre.
Idetë e Emerson patën një ndikim të thellë në kulturën dhe mendimin amerikan, dhe puna e tij vazhdon të studiohet dhe admirohet sot.
