( Fragment nga romani në vijim)
Ajo kishte ndjesi të bashkëbisedonte me erën përtej dritares së hapur.
Një dorë e ngrohtë i fshihte lotët e vjeshtës së humbur.
Teksa dallgë detesh përpëlitej me hapin e ylberit tërhequr pas flokësh shpresën.
Shpëtuar përmbytjes, kishte gëlltitur hidhërimin e jetës që si shkumbë dilte rreth bregut e përpihej nën rërën e nxehtë të ballit të saj.
Brengat e vjetra dekompozoheshin si gjethe të kafejta pishash, mbështjellë grumbull në qoshe livadhesh nën hijeshi.
Befas, mërmëriti; =Minutat e humbura, bëhen shekuj.
Vrapo, jeto të sotmen. buzëqesh, fal, dashuro.
E nesërmja është e nesërme askush nuk firmos mbi të përveç frymës së Zotit.
Hapur sytë, pa se gjithë të afërmit ndodheshin pranë saj e për momentin po e vështronin me një habi si pikpyetje duke tërhequr fytyrën për lart ballit.
Ç’ farë të kishte ndodhur vallë?!
Mos nën efektin e hapjeve, sekretet e saj po i mësonin të gjithë?!
Me një gjysëm buzëqeshje provokuese shpalosi vështrimin e ngurtë tek sytë e të afërmve, si ata ti deryronin një përgjigje.
Pasi bleu fytyrat e tyre që shpejt u kthyhen në indiferente, u çua me lehtësi nga krevati hyrë mes bisedash të larmishme, të cilat i jepnin idenë se gjithçka po shkonte më së miri.
