Monolog i një të dehuri
I merren këmbët duke ecur,
Ca fjale i humbin nëpër gojë,
Si shan me rradhë politikanet,
Të ziun fat nis te mallkojë.
Shpërthen më pas per deputetet,
“E benë vendin badërdi”
Po mua s‘kanë çfarë më vjedhin,
Se i kam berë lekët raki.
Në 30 vite vendit tonë,
I prishën mure dhe çati,
Kështu si unë i merren kembët,
Të gjorës nënë Shqiperi.
Ka kaq shumë vite qe na tallin,
Gjithçka u prish, asgjë s‘u ndreq,
Të jesh i ndershëm dihet fundi,
Të jesh si unë është dhe më keq.
Do na kish ikur mendja fare,
Të mos ish kjo e shkretë raki,
Bekuar qoftë kush shpiku pijen,
Bekuar qoftë dhe kush e pi.
Pastaj ca lot i ndrijnë mbi faqe,
Si pika vese përmbi drurë
Për gruan që e ka braktisur.
Që çmendurisht e desh dikur.
I merren këmbët duke ecur,
Ca fjalë i humbin nëpër gojë,
Si shan me rradhë politikanët,
Të ziun fat nis te mallkojë.
