AMANETE T’MUROSUNA
Hanë që po m’ndriçon,
E n’kët nat që po m’ban shoqni,
E vetmueme n’dër shkallt e shpis,.
E rrenume prej territ t’vetmis.
Vetëm ti ma din mallin,
Veç me ty netët i kalova,
Duke u lut për qiell e për dhe,
Duke lan amanetet,
N’dër ç’amet e mureve t’shpis.
Për ty bir i pleqnis,
Per fmit tuej që as gjuhën e nans nuk e flasim,
Për kta dit t’mallkueme,
Që ma moren edhe t’ pamin e syve t’mi.
Ah, vetëm ti o han e din,
Ku lash amanetet,
Që dot kalben ndër kto mure t’rrenueme,
Bashk me t’qeshunat e mungueme.
Ah kto shkall që mbeten t’mjera,
T’pashkeluna prej kamve t’njoma,
Te lodhme si shpirti i nans,
Vetëm për t’majt amanetet,
Që sdo i tret as dheu…
