HYJNORE
Në një mbrëmje misterioze,
ku blu e qiellit puthet me rozë.
Hënë e mekur lisharsit lëkundet.
Yjet, kurorë bien përtokë.
Mirazhi i saj, xixëllimash më shfaqej,
Me ca sy që s’ kishin të përshkruar.
Shtrirë dorën vjen e flet,
ngashërinë e trishtë vezulluar.
Shfaqur herë si dritë, vaj,
herë si qënie ekzotike.
Zjarr si prush ngjall në shpirt,
Vdes e ringjallet në ikje.
Gjaku, gurgullon honesh,
gjoksit kokë kur mbështes.
Drithëruar lëkurës së butë,
parfumit që më tërheq
Velladonit magjik rrethuar,
Botën e shtrembër ndreq.
Ajo, perandoria hyjnore
si elektromagnet tërheq.
Dhe nuk di, më jam njeri,
Zot!
Perëndi a dreq.
