RETË E HESHTJES
Shëtis mendjen universit,
si retë heshtjes që kalërojnë,
mbi majet e pyjeve,
bashkë me një tufë zogjësh,
lartësinë duke shijuar,
mendoi cilës re,
a krahut të zogut,
t’i kapëm dikun lart,
ta gjej një flet
që nuk është e grisur.
Njërën anë e parafëtyroi portretin,
e kohës së robërisë,
të lagur nga vesa,
e grumbulluar nga mjegulla,
e tymit tokës së djegur,
tjetrën anë e ndiej artin,
e heroizmit që flet
përmendorëve të Lirisë.
Kohës kërkoj retë e munguar,
natën shpesh flas me erën,
duke pyetur pas perëndimt
kur të lind dielli,
cilat përmendore
ka për t’i përqafuar…
ato të qiellit
apo të tokës?
