VETJA
Krekoset vetja
Vijëzon pambarim një kah
Gjysmë zemër gjer në infinit
Energji e lënë diku,
Pa marrē në këmbim
Shumatore trup un dhe epsh
Përbri saj vektor paralel
Ndërgjegjja
Mbështjellë me aurën
E të padukshmes
Ëngjëlli mbrojtës
Fëmija brënda nesh
Flet
Kërkon tē nxjerrë
Në kumtet e dyjëzimit
Tek pabindjet brejnē
Orientimesh
Skutave të kithëta
Të shpirtit
Ku dashurite,e ç’nuk fshihen
Dhe ruhen hera herë
Murosur ,qiejsh
Shtresëzimesh ruan
Sënduk i vjetër zemrën
Tek e hap me çelësin e vjetër
Të kujtesës
Zhurmëz i kujton trokitjet
E pabëzashme
Arkapiave
Ku pasqyra kohësh
Thyhen dhomave te saj
Mijëra pjesësh
Rropamë e zhurmon
Se përtej vetes
Vetëm vetja sheh
E s’gënjen asnjëherë
