Këpucët e kuqe
Një shi i hollë vjeshte, sa kish filluar,
Blicat e vetëtimave filmonin atë natë.
Kthenin kokën burrat pas këpucëve
të kuqe, të një zonje, në bulevard!
S’di si më humbi nga sytë në rrugicë,
Po takat u dëgjuan nëpër një shkallë,
Ndërsa kaloja poshtë një ballkoni,
Ulërimën e saj e dëgjoj një mëhallë!
Si nuk ju tha dora kriminale burrit,
mbuloi në gjak gruan e tij pa jetë!
Ku ta dinte ajo se ish nata e fundit,
dhe s’do i shihte më fëmijët e vet.
Në pellg gjaku notonte trupi saj,
nga gryka e prerë, rridhte pikë-pikë.
S’do dëgjohet më refreni takave,
muzgjeve, nën neonet plot dritë!
Agoi, dhe në vend të simfonis’ s’tyre,
kumbuan kambanoret me gjëmim,
saqë, shiu qulli deri në palcë qytetin,
dhe qyteti, proteston nën një tubim!
Eh… këpucët e tua të kuqe, muzikë,
e Marshit Funebër, të vargut tim!
