Zemërbrisht
Ëndërroja gjithmonë të bëhem poet
Botën të qëndisja me ndjenja shpirtërore
Por nuk e dija se do të bëhem profet
Për të parandier lëndimet zemërore.
Oh sa qenka vështirë të jesh shpirtbrishur
Në këtë botë tinxare po dhe mëshirëpake
Larg njerëzve të mirë afër atyre mendjeprishur
Braktisur mënjanë; plasë zemra çmendurake.
Çdo gjë e bukur zë fill në pranverë
Siç lulëbozhuret aromëmira ylberoshe
Edhe djalëbukuri mbushet shend e verë
Kur dashuron shtathedhurën sylaroshe.
Kjo lulestinë është çerdhe dashurie
E ushqen me vesë atë me fllad i rritë shtatin
Lum ata që kanë uratë Lartmadhëdhërie
Pullaz e kanë qiellin parajsë e kanë shtratin.
Të gjithë mëkatarët dhe ata zemërthyer
Që vrasin pa mëshirë atë ndjenjë hyjnie
Qofshin të mallkuar, si djalli të urryer!
Mos paçin kurrë në jetë bekim Perëndie!
