PA TITULL !
Fjalët me mirësi, unë kurrë si harroj,
Sepse i ruaj në shpirt, si në një album,
Prandaj dhe vitet një nga një i shënoj,
Që në jetën t’ime, asgjë të mos humb,
-Por mos u trishto, -shpirti më thotë,!
Ato kujtime të hidhura të gjitha harroi,
Prandaj pije me fund, të shkretën gotë,
Dhe mbushe prapë, në se s’të mjaftoi.
Pije për zakon, në çdo situatë të jesh,
Në tavolinën, që është shtruar për ty,
Në t’u drodh, qerpiku, se loti ka peshë,
Fshije fshehurazi, mos e lerë në sy.
S’duhet ta kuptojnë dobësinë të tjerët,
Dhe po të dehësh, është gjë normale,
Ndoshta dobësia është për të mjerët,
Por është virtyt dhe nuk është banale.
Se ti gjithë jetën, kurrë nuk je dehur,
Dhe atë lot pikëllimi, hidhja vetë gotës,
E vitet e hidhura, mos i mbaj fshehur,
S’të duhet më asgjë, për sytë e botës.
Ç’është lumturia.? Vallë a e ke shijuar,?
Apo ka qënë ëndërr e nuk e ke prekur,
Se për çdo datëlindje, ty të kanë uruar,
Edhe njëqind të tjera, që të kanë mbetur.
Dhe kështu çdo vit e njëjta gjë të pret,
Të njëjtën formulë, do të ketë dhe urimi,
Disa qirinjë të ndezur, do i shuash vetë,
Që pikojnë mbi tortë, si lot mallëngjimi.
