….Nuk ka gjumë. Kishte shumë dëshirë të shëtiste këmbë zbathur bregut të detit.
Askush nuk ishte zgjuar në atë orë të vonë, përveç yjeve, që ndriçonin lart në qiell dhe hëna e plotë, që i buzëqeshi si zakonisht.
Ecen shkujdesur me fustanin e holle veror, qe ja zbulojne me bukur hiret e saj.
Pa e kuptuar e zhytyr ne enderrime ndjen, qe dallga kembet dhe fustanin i lag ngadale, dallga u lepihet kercinjve te saj.
Ben edhe disa hapa me ne thellesi, e shoqeron melodia e dallgeve.
Dhe dallga e eksituar nga hiret e saj lepihet gjinjve aq te bukur . Heshtje absolute vetem melodia e dallgeve peshperit embel. Fustani eshte ngjitur, ajo perqafohet me dallget. Buzet pak te hapura te lagura ndjene shijen e kripur .
Deti, shpirti i saj dhe shpirti i Atij qe dashuron jane njelloj.
Deti leshoi dallget hireve te saj, si dallget e te Dashurit eksituar nga hiret e saj.
Dhe Deti vazhdon ti lage floket dhe ashtu te renduar nga uji floket supeve te saj bien ngadale.
Dallget nga buzet e saj trazuan embelsine e saj me shijen e kripur te dallgeve te Detit.
Perseri vazhdojne dallget te pershkojne hiret e saj edhe nen fustanin e lagur te ngjitur, sikur te ishin duart e te dashurit te saj.
Shtrihet ashtu leshohet e tera pa turp pa e ndjere veshtrimet ziliqare te yjeve dhe henes dhe me dallget hiret e saj bejne dashuri. Po si ajo dashuri dikur nje nate dhe qe vazhdoi edhe vite me rradhe, kur si deti ishte i dashuri i saj i fuqishem, i embel..
Deti, dallget dhe Ai ishin bere nje.
…..Cfare i bere Detit mike, qe renkon aq thelle edhe megjithese nuk ka goje. I vure zjarrin e pervelove me pasion dhe epshin tend.
Degjoje si renkon, se i dhemb shpirti Detit te gjore.
E “zaptove” Detin mike, dallget e tij qe pershkojne hiret e tua, te binden vetem ty.
Deti perqafuar me ty u be vullkan, renkon thelle edhe pa goje. Dhe Deti terhiqet ulet ne gjunje pasioni yt mike dallget e Detit i treti….
