LULE GURI
Qiellin e vet prek
Në vetmi të gjatë
Flet me lot përmallimi.
Shpresë e pafat
Tek rrënjë pamundësie
Fytyrën e vet gërvishë.
Gjuhë guri flet
Me zanore dhimbjesh
T’vetën stinë kërkon.
I rritet dashuri
Edhe në gur të thatë,
Aromë pritjeje në zemër
I gurëzohet ditë e natë.
