Vjeshtë e trishtë
Ëndërroj dashurin mes tastjerash,
E përgjumur përpëlitej mes çarçafëve t’bardhë,
Zgjuar e kapte mesnata mes yjesh,
Që reflektonin bënda dhomës së saj
.
I foli dashurija mes fjalve të zemres,
Marosur mēndje trup bashkë,:
I hidhte në ajër por asgjë s’mblidhte,
Fluturonin e binin si gjethe në tokë.
Koha ikte marrëzia shpërthente,
Rrebeshi në shpirt si llavë u shpërnda,
E dogji si eshkën ngadal’ gjithë trupin ,
Veç hidhërimit si mbeti gjë tjetër.
Ja erdhi vjeshta vitet kaluan
Kuptoj se dashuria veç ngrohtësin mbanë,
Lustrohet mes germash fjala të dua ,
Por ajo iku segziston më.
E rendi,e rendi mbas kësaj bukurie,
Por uji vijen se gjente kollaj,
Kopshari drejtimin e sillte në kopësht.
Që rrjedha e qetë të flinte në shtratë.
