Dritëroit për ditëlindje
Në vargun tëndë mësova ta dua dhe më shumë baltën
Dhe turp të mos kem të thur për të vargje
Të flas me mburrje për fshatin tim
E këngë pa fund t’,i këndoj brumit në magje
Të shkruaj dhe kokën mos të ul kur thon
Po kjo “e marra”për baltën na mburret
Ti më mësove që në fshat t’u them
I mbajnë rrobet e vjetra por jo paçavure
E jetës shijojnë në lëndina plotë lule
E bashkë me zogjët ja marrin këngës
Nën hije e pjergullës e pinë kafen
Aty bashkë me gjyshin e kujtimin e nënës
E Dritëro, poeti i madh këndove pa fund vargje jete
Për bujkun,për baltën,Devollin e dashurinë
Sa ëmbël i thurje shportat me vargjet
Tek vargu yt jeta mori kuptim
Dhe valët e lumit i bëre urë
të kaloj mbi të fëmija dhe plaku
Pa lodhje, mund edhe trishtim
Të sillnin kucka shqope te oxhaku
E s’mbaronin historit pa fund
Që tregonte rrëzë oxhakut gjyshi plak
Trazonte hirin të mbante ngrohtësin
Dhe shkundte llullën mbi vatrën në oxhak
E gëdhende vargun sa shumë e zbukurove
Poezia vet flet devolliçen për ty
Këtë ditëlindje një varg nuk hodhe
A thua s’të lën të ikësh që aty?
Po Ti dhe parajsën e zbukuron me vargje
Sa ato për Ty na bëjnë xheloz
Nuk duan për ne këtu të shkruash
Një varg nuk lënë të na dërgosh?
