ME MOLLË E ME PJESHKË
Ajo ma solli muzën,
Tek ndjenjat e mija,
Flakë e kishte buzën,
Të kuqe si qershija.
Më erdhi një dëshirë,
Kur ashtu e pashë,
Trupi i saj qe shkrirë,
Nga fluturë, një vashë.
Një vashë, si përrallë,
Si hirushë e fjetur,
Ylli i shkrirë në ball,
Hëna, n’gushë tretur.
Sikur ma thotë vetë,
Frutin, mos e lerë,
Këpute, se nuk pret,
Në tokë, mos të bjerë.
Dhe me sy, thërret,
Hajde, mos ki frikë,
Rrinte, loti i shkretë,
Si perlë, mbi qerpik.
Në faqe rrëshqiste,
Dhe pikonte, n’buzë,
Në buzë, loti s’ngjiste,
Tretej, si në shpuzë…
Ajo, që në fillim,
Më erdhi si fluturë,
Hyri në shpirtin tim,
Si një vashë e bukur.
S’mundem të rrëmbej,
Por ti ma di hallin,
Me syrin si gështenjë,
E derdhe gjithë mallin.
Ah, ky mall i shkret,
Mbetet thellë në gji,
As dheu nuk e tret,..
Sikur, të jetë flori…
Më shikon dhe hesht,
Çfarë, e paska gjetë,
Si përherë në vjeshtë,
Një merak m’ka mbet…
Një merak m’ka mbet,
Për frutat e saj,
Dua ti vjel vetë,
Dhe në dorë, ti mbaj…
Por, asgjë s’më thotë,
Diçka ndoshta pret,
Jo, se s’i marr dot,
Por, t’mi jepte vetë…
Me ndrojtje shikoja,
Dukeshin, nën bluzë,
Por,desha, ta shijoja,
Ëmbëlsinë, në buzë…
Gjithmonë do të vija,
Për çdo vit, në vjeshtë,
Në gji të saj, të rrija,
Me mollë e me pjeshkë.
