DREJT LIQENIT
U nisa drejt liqenit ende nuk kishte rënë mbrëmja
Muzgu i harroi derdhur flokët e arta
Nën qerpikë të hënës mrekullishtë fjeti nata
Si ujërat e kristatë që rrjedhin nepër detëra
Dhe papritur hëna u zgjua si muzë
Unë si trëndafil i skuqur në buzë
U mbështolla nën lëkurën e hënës
Si një fëmijë që gjen prehje në prehrin e nënës
Mëngjesi më zgjoj me rrezet e diellit përqafuar
Ca drithërime trupin ma kishin mikluar
Pulëbardhat mbanin kokën lartë si velat mbi barkat duke notuar
Rrëshqisnin pa u ndjerë mbi liqenin e lëmuar
Atje tek bregu zogjtë bënin simfoni mbi gjethin e kuqërremtë
Kënga e tyre fliste për misteret dhe bukuritë
Një piktorit mbi telajo iu derdhën ngjyrat me pahir
Gjithë kësaj pamje magjepse po i bënte sehir
Qenia ime iu përkulë relaksimit
Pas çasteve magjike që më fali liqeni!
