“PUTHJET E REVE”
Dy re, puthnin njëra-tjetrën,
një djali i shifte, buzqeshte poshtë tyre,
kalon një vajzë pyet djalin ëmbël,
po qesh me mua, apo më duket.
Po qesh më retë,moj e bukura vajzë,
shikoi sa bukur puthen mes tyre,
i kam zili, ndaj i pashë,
shih e dashur, sa bukur duken.
Eh tha vajza, ato janë re,
nuk janë si njerezit që vetëm zihen,
djali ngadalë, i vjeth puthjen ëmbël,
ajo e qëllon, largohet më tutje.
Ja i tha djeli si janë njerëzit,
të vrasin dhe kur ju fal puthje,
shih sa gjishta më le në faqe,
mos thuaj, njerëzit zihen, s’puthen.
