Ishte shume re, e mitur, ajo me prinderit saj kur u largua nga Shqiperia për ne Itali, si gjithe te rinjt shqiptare, sigurisht nga qejfi jo, por per te gjetur nje perspktive me te mire dhe te ardhme me te sigurt.
Edhe të rene Bianca Dervishi e përcilli ky fat e cila ne vitete e para ne Itali e nisi si parukiere e më pas shofer kamioni.
Kështu ajo hoqi dorë nga puna dhe vendosi të ndiqte pasionin e saj. Ajo filloi të stërvitet për t’u bërë shofer kamioni, shkruan gazeta zvicerane ne shqip Le Canton27.ch
Shoferja e kamionit Bianca Dervishi gazewatrit te Le Canton27.ch : Nuk kam frike te udhëtoj naten, se me shoqëron Skenderebu dhe Adem Jashari!
Jam nga nje fshat i Durrësit që gati prej shume vitesh vitesh jetoj ne Itali me prinderit. Prinderit e mi punojne qe kane ardhur ne Itali, te cilet na kane mesuar se puna eshtë nder dhe shëndet.. » thote fillimisht zonjusha Bianca Dervishui e cila flet për here te pare për nje gatete zvicerane ne gjuhen shqipe Le Canton27.ch
Edhe si fëmijë Bianca ishte joshte automjetet e mëdha. “Kur isha e vogël, shpesh hipja në furgon me babanë. Unë kam qenë gjithmonë më shumë cika babit, sesa cika mamit që i pëlqente kukullat apo diçka të tillë. Më mirë do të luaj me kamionë se me nje barby”. Bjanca tashme ka krijuar një jetë të re në Itali e cila dite e sa vie po realizon ëndrrat e saja.
Se a ka frike te udhetoje naten me kamion ? Bianca përgigjet « jo, jo asesi nuk ka frike, pse tëe kem frikë. Si te kam frikë, kur me shoqeron Skenderebu dhe Adem Jashari?! Priten me kamion Nefail në Preshevë!… Shpesh na bie te udhëtojme dhe te bjeme qinda kilometar ne vape , dimer e fotfte..Por kur je ne kamion, njuk ndien stine tjeter perveq veres. Aty e kam si ne shtëpi, nxehte, hapi, pi, flej… »
Se si i lindi deshira për te ngare kamionin aj ne vazdhim thoter se « deshira lindi duke shkuar shpesh me nje familjarin tim. Edhe ishte Puna qe un ndjehem vetvetja thot nje fjal e urt bej punen qe dashuro. Skam shum vite, por mendoj qe do të dal ne pension me timon n’dore te kaminit tim…E zgjodha ket punë sepse ne ket profesion ndjehem vetvetja. S’ka me punë burrash apo grash.
Une kam parë shume te huaja, por me te moshuara se une, qe bejne kete pune. Dhe pse t’mos i tregojme botes se edhe ne shqiptaret mundemi, jemi te afta dhe të forta. Ne fillim ishte e rendë te punosh me kamion, merre me mend shume i madhë, sa nje shtëpi.. Por tash, më eshte bere si nje loder e bukur.
Kur shoh rrugës kamjona qe janë aksidentuar, mua me dalin lot se janë lodrà aq te bukura qe duhet kujdesur per to. Por, kamioni ka nje ndryshim cdo dit shikoj pajsazhe ne natyre dhe njerez ne rruge, semafore..
Me ket profesion kah shkoj neper bote me duket se jam ne ekskurzion, ndjehem cdo dite si turiste. Pompat e benzines na kan merzitur pak nga ngritja e cmimeve, por edhe pompat e benzines na u janë berë pjesë e jetes dhe e punës punes qe unë e dashuroj. Kamoni është shtëpia ime e dytë.. »
