Copëza Shpirti
Nëse bota do kishte gjithmonë
Jo dritë po vetëm zymti e zbrasti
Të rrethuar vetëm në hiena
Për një jetë të dhëndetëshme
Sdo të kishte shpresa
Si një shkretëtirë të zbrastë
Do të kishin ngelur miljarda emra
Por fati e qendisi botën me bukuri
Ngjyra të bukra e plotë jetgjatsi
E miljarda copëza shpiti
U bashkuan u bënë dy ,,
Prej kohës së lindjes së njerzimit
U përkundën në djepin e ninullës
Copëzat e shpirtit e të frymzimit
Aty mësuan të kjajnë e të këndojnë
Të festojnë e të mbijetojnë
Copëzat e shpirtit u shëndërruan në ikonë ,,
As bota sdo kishte kuptim as mirësi
Nëse copëzat e shpirtit
Do të mbanin me njeri – tjetrin mëri
Sdo lindëte buzqeshja për jetëgjatësi
As për paqe dhe as për dashuri
Po copëzat e shpirtit u bashkaun ,përjetësishtë tek cdo njeri ,,
E bota mori një rilindje të shumfishtë
Pa kufi e plotë gjallëri
Me endje të zjarrtë për një ardhmëri
Për ti dhënë kuptimë copëzave të shpirtit
Që u bashkuan copëca – copëza
Dhe u bënë dy e nga dy ,,
Botën e dua shum pa hilet e saj të fshehta
Dy copëza shpirti i bashkojnë dy zemra
Në kurorë eprore i lidhë ngushtë dy emra
Këta copëza shpirti kurrë si adhuroi njerka
Po këta Copëza Shpirti i mbajti gjallë
Vetëm e vetëm shpresa ,,
Largë hijenave të shkreta
E pranë mirsisë ku jehon gjithmonë buzëqeshja
Mirsia shpresa dhe begatia
Copëzat e shpirtit i shëndrit gjithmon
Vetëm buzëqeshja dhe harmonia
Largë hienave nga e liga
Copëza shpirti që shëndrisin si pasqyra ,,
