MËRGIMTAR
Tek pija verën e ëmbël me ty përbri,
Flakës së oxhakut ku shkrepëtim druri përfliste,
kujtova me llahtari.
Kish ca ditë që nga ndjesi e hidhur,
Stomaku më rinte trazuar.
Krevati s’ më mbante shtratit.
Qyqja, ja merte vonuar.
Imagjinoj frymën e pyllit të dendur, pa rrugë, në agoni.
Sikur nëndetsja bërthamore raketat hidhte pa destinacion,..në fshehti.
Qiej të arnuar xhunglash, përqeshnin kur dielli përflakej.
Mbi trup endacak,
djersa bulzuar, thurte hartën e fatit.
Më pas, ai shi i papritur.
Gjëmëtime më vinin veshit,
Bashkë me zërin e nënës në të zeza veshur.
Aratisej mendimi, thellë në terr.
Natë e pafund, mister e ferr.
Mazë kockash dheut të huaj,
Erë e largët turfulluar i reh.
Shpirti,
Eh, shpirti,..
Paqësisht,..me ty fleh.
Nuk kisha menduar, se kjo rrugë e gjatë do të më çonte në të duhurin destinacion.
Sot thinjur, përballë teje qëndroj.
Portat e zemrës hapur më mbaj, plagët të kuroj.
Ah, për nënën e di, është tepër vonë.
Marrosur prej mallëngjimi, dy fjalë po i çoj.
Kanë filluar të zgjaten ditët.
Sajë teje, tempujt janë dritësuar.\
