Zjarri i syve të mi
Sytë e mi që s’rreshtin dhe kërkojnë
dheun, vendlindjen me det, dallgë e valë
sytë e mi që Balzakun e Homerin lexojnë,
qeshin e qajnë me mua kur na djeg mall.
Ju sytë e mi që lexoni De Radën e Migjenin,
dhe dhimbjen e madhe të shpirtit mbani,
s’u lodhët duke studiuar Budin e Naimin,
gjithë poetët, Fan Nolin e Pjetër Bogdani.
Ju sytë e mi që lotin për Kosovën e Shqipërinë,
përgjakur jeni me trimat që ranë për liri,
ju patë natën misterioze, viktimat mbi Çamërinë
kur trokëllimat e thikave therën pleq, gra e fëmijë.
Sytë e mi që shohin dëborën kur bie flokë-flokë,
sa që bardhësia e saj edhe hënën bren,
por unë s’pushoj nga sytë më dalin lot,
Kosova, e di, më pret kur dhjetori vjen.
Si zog bëhem me krah, shpërthej çdo kafaz
rrugën e gjatë nëpër qiej marr fluturim,
të shuaj mallin që djeg, të heq këtë maraz
kur shoh atdheun tim, largoj çdo trishtim.
Aty, në vatrën tënde, bëhem lule me aromë
dhe pse moti është i ftohtë plot thëllim,
për ty dritën e syve e shkrij deri natën vonë,
për ty zemrën fal dhe të tyren shkëlqim.
Ah, këta sy për nënën dhe bijën e saj
që s’u thanë në shekuj me shpirtin e ngrirë,
nga tokë e huaj vëzhgoj e mbytem në vaj,
ku qeni i zi kurdis masakër në të gdhirë!
Dhe një mëngjesë, dua botën ta ndal
në pëllëmbën e dorës time të të mbajë ty, Shqipëri
t’u them atyre se dhunën e krimin kurrë s’e fal,
tradhëtinë do ta djeg me zjarrin e syve të mi!
