LOT MALLI
Si pikë zhive lëvrija teksa më puthje,
Uritur prej kohësh të shijoja pa zë.
Mes afsheve mekur pëshpërija një lutje,
“Digji të gjitha… mos lër më asgjë!
Lër vetëm hirin e zjarrit të ndezur,
Mos u dorëzo në të djegshin buzët e mia.
Zoti e di, se si jetova prej mallit të djegur,
Me shpresën vdekur se dikur do të shihja.
Një çast nga sytë loti i mallit s’m’u nda,
Me mijëra shkëndia sikur më digjnin atje.
Tani si prush zjarri ndjenjën e mbaj,
Malli gur në zemër prapë smë lë të fle…”
