TI ISHE MOSPËRPUTHJA E VETES NË HAPAT E KOHËS
Ndjeva të mbytesha nga një dashuri artificiale.
Një idhull frymor mbështillte furrishëm qënin time me ajër të thatë.
Marrosur rrëshkiste koha,
Thinjur si re e bardhë në qiell të kaltër.
Mes atij qielli të pamatë, Olimp pa perëndi isha.
Evë, pa Adam.
Dielli më nuk ngrohte.
Diell kish’, por jo zjarr.
E lashë të lirë mendimin,
Dhënë kohën, zhgjedhjen e saj.
Papritur, u ndieva e vetme, mes një qyteti me mijëra udhëtarë.
Zëri yt i brendshëm më fliste,
Si një dhimbje që me vete s’ do të doja të marr,
Magjinë e lumturisë verbëruar kërkoja,
Mjergulla rrugicave, varej litarë.
Ti ishe ag, pa aurorë.
Hije, e sajuar në ar.
Ishe, heshtja, ndjenja, copëza që gëryente si drapër.
Pushteti i ushtruar mbi ç’ do qelizë, bërë vetvetja.
