Treçerekun dhe një të plotën
se kam më
më humbën me njē të katërtën
egove
S’isha mësuar ti kisha gjithnjë
se ato zemra do rrihnin për vetet
Ua shoh sytë e mallit
dhe kur flas me vete
Si dua lidhur pas vetes
se ua jap timen zemër
ta kenë si hajmali rrugëve
E si buzëqeshje
këngën ninullē
ëndrrave
Zërin si jehonë frikërave
të mposhtin lotin
humbjeve
Imja zemër
le të lutet qiejve
bashkë me vetëtimën
tu’a shndrisë udhën
Fryma
le tu fërshëllejë veshësh
Bashkë me krenaritë
tu përthyhet shikimi im
ndër fytyrat e tyre
e le tu bëhet dritë e zotit
nē shpirt
ëngjëjve të mi
