Përshëndetjen e fundit të stinës,
Ma dhanë krahët e bardhë të një fluture,
Diçka gjëmoi brenda zemrës,
Dhe pse e pazëshme ishte fëfërima e tyre…
Nuk priti, iku, pa ne,
Pa puthjet tona nën hijet e pemëve…
Zëri yt rend të mbledh grimcat e mia,
Që shkunden hapsërirave të pangopura
Me çdo krahërrajhe të tyren
Dhe pasi i humbën shikimit tim…
Shpirti vazhdon të rigojë, imët, pa zë,
Symbyllur, gjoksin tënd, kërkon, tani…
