Furtunë apokaliptike fluturës po i afrohej ,
e ndjente tek shihte retë lart qiellit.
Dy ngjyrash atë cast kaltërsia zotërohej ,
e bardha , dhe e zeza që i orvatej diellit .
Retë , hapësirën mbuluan tej e mbanë ,
varur aq sa dukej i gremiseshin tokës ,
bubullimat cmëndur , zhurmonin dynjanë ,
vetëtimat flakëronin qiejve të botës .
Gri..Gri dhe zymtë dhe pse ish verë ,
breshër sa një lajthi trokiste nëpër hastra ,
as cadra me bozhur s’bëri punë këtë herë ,
diku krisi xhama . Theu të mbjella në ngastra .
Bubullima s’ndalte , ndillte furtunë ,
lumenjtë u frynë , dhe nga shtrati dolën ,
bagëtia blegërinin , bujku mbet pa punë ,
pa pjekur mirë drithin atë vit mblodhën .
Do mbahet ment furtunë e atij viti ,
pas saj , si me dorë , zjarre ranë në pyll ,
trupit , rrëshira e pishave u ngjiti ,
kërkonin mes zjarrit netëve ndonjë yll .
Freskoi vjeshta . U ul sipari i skenës .
Aktorë dhe joaktorë vërtet luajtën bukur .
Mbaroi aty gjithcka për hir të së vërtetës ,
shiu e zjarri s’e mundën. Ajo ishte një flutur .
