E njeh këtë tokë pëllëmbë për pëllëmbë,
Këtu varrosi të bukurën rini,
Këtu dhe baltë hëngri me dhëmbë,
Këtu kujtimet heshtin në zi.
Troket shkopi i pleqërisë,
Sikur diçka kërkon të zgjojë,
As koh’e gjatë vuajtjet e rinisë,
Nuk i zbuti, as nuk i shoi.
Zemra djegur qan me dënesë,
Syri gjak pikon e dhemb,
Ishte djalë njëzet e pesë,
Kur e burgosën në këtë vend.
Si nga një ftohtë dimri i zi,
U thanë ëndrrat lule paçelur,
Për pak diell, për pak liri,
Te kjo baltë si dëshmi ngelur.
Sa herë e kujton më shumë i dhemb
Sa vuajtje pati, sa poshtërime…,
Këtu e shkelën dhe me këmbë,
Si shumë të tjerë në internime.
Troket shkopi i pleqërisë,
Dhe pse kaloi jashtë dekada,
Prapë vjen të qaj vitet e rinisë,
Aq shumë i ndjen, aq shumë dhemb plaga.
Ca lule shpirti përmbi varr,
Rinisë së vdekur i sjell përherë,
Rinia ime, rini e vrarë…!
Dhe lotë të nxehtë që pikojnë vrer.
