E ndjej që kam diçka prej guri,
Si pagëzim që nuk lëviz.
Mbi gurin tim valon flamuri,
Shqiponja flatrat rreh në shtizë.
E kam qëndresë te themelitë,
Te plloçat sipër mbi çati.
Kur shqotat grinden me stuhitë,
Ai më mbron nga kobi i zi…
E kam në pragje e përralla,
Ku lumi fle e hasmi s’fle.
Kur zhegut plas edhe gjinkalla,
Duron ai e s’bëhet dhè…
Perbrenda tij ka qiell e diell,
Ylberet ngre përmbi pancir
Dhe yjet,ndezur nëpër qiell,
E kanë nënkresë gjer në të gdhirë.
Nuk shkulet vendit prej rëndese,
Nën Kashtë të Kumtrit yjerrush.
Nuk është rubin,por gur qëndrese,
Që dhemb si plagë,që djeg si prush!…
