Zgjatojnë ndjesishë si tela violine,
Dalin nga zemra.. çelësi në hapësi,
Një dorë misteri nga Universi,
I akordon dhe krijojnë harmoni,
E unë them:
Je Ti!
Po kështu kur prishet harmonia,
Mbyll sy e veshë,
Shpirti bëhet idhnak,
Prapë unë them:
Je Ti…
Prishanak!
Njeriu nëpër vorbull jete,
Takon mijëra vetë
E me mijëra tjerë flet,
Të gjithë në vorbull koha i përpinë,
Veç Ti pa ikur më rri,
Ndaj me Ty, grindem,
Më Ty qesh,
Me Ty mbaj dhe mëri
E po me Ty,
Bëj pafundësisht dashuri!
