Në një shtëpi një nënë vetëm
Këdonte këngën e krishtlindjes dhe fëmijët uronte
Një godë ujë nuk kish kush ti sillte
pa le për të ngrënë që derën shikonte .
Në tjetrën shtëpi dikush rënkonte,
Shpirti i tij ishte trishtuar aq shumë
Asnjë fjalë s’kish me kë të kuvëndonte
lutjet e tij i dërgonte dhe në gjumë .
Petale lulesh shpërndarë gjithëandej
Kujtime brengash mbetën në udhën e gjatë
Tani as fëmijëve buka nuk u shijon
As prindërve buka nuk u vete në barkë
.
Bota i rrëmbeu në ç’do anë
Udha e humbur nëpër re mbuluar
Dashuria u zhduk nëpër errësirën e kohës
Imazh i largët si thesar i çmuar .
Shpërndarë copëzat e shpirtit në ç’do anë
Nëpër ëndërra dashuria rri ndriçuar
Sa përshetima mbyten brenda shpirtit
Sa lotë të kripur në zemëra të lënduar .
Sa kujdes do të përshkrush rrugën e jetës
Ajo është e gjatë dhe ka kthesa shumë
Dashuria në zemra të fëmijëve nëpër botë
Dhimbja e prindërve
që me dashuri nuk u ngopën kurrë.
Sa mall kam…më dëgjon ?
Në këto ditë feste dhe më shumë
Të shtrenjtën fjalë kam dashurinë
Uri e pashtershme nëpër hapsirë të pafund .
