Blerina Behari -NEVERI

Në butësine e fjalës ngjitur ,
vemjet rreshqitazi lëpijnë fytyra të djegura,
nën strehë me trarë të brimuar prej moles,
gjakut që pulson në zjarre ,pa flakë
thëngjijsh të fshehur nën oxhak.
Nuk i dua pranë vetes
mynxyrat,
dhe as fantazmat si hije Hadi,
me zemër të mbyllur në kullat roje ujqërish,
ulëritur në kërkim të presë së përditshme.
Urrej dhe humbas në darkën e fundit,
e pangrenë pranë bollëkut që më afrohet.
Vagëllimin e syve të tharë nga gjethet e lotusit,
kullufitjen e gojës së presë
që përpëlitet;
Kalbëzimin e kokrrës së grurit
në depot e kujtesës;
Ikjen e trurit nëpër rrugë
boshe,
përpëlitjen e shpirtit pa rroba veshur.
Neveria përqesh fshehur në cepa rrugêsh
këpucë, këpucë pa këmbë
që ecin mbrapsht asfaltit me tunel të mbyllur…