Sytë që nuk shihen, shumë shpejt harrohen,
largësia i shkrin ndjenjat si borën pranvera.
Lotët e mallit thahen si lumenjtë vapës së gushtit,
zjarri i zemrave shuhet thonë, e të tjera, e të tjera.
Thonë, e ç’nuk thonë ata që (s)na njohin.
Sikur vjeshta ka vyshkur lulet e dashurisë për ne të dy
dhe hëna ka zbehur ndriçimin në qiellin tonë.
Thonë, se nuk e dinë që s’na mposht asnjë largësi.
Le të thonë. E ç’kuptim ka, që flasin ata të gjorët?!
Ata që dashurinë e pagëzojnë ” mëkat” në ujërat e turbullta që kanë shplarë logjikën,
ata që ëndrrat i mbytin akoma pa lindur, pa formuar krahët,
le të flasin ata, që nuk mësuan kurrë, të luftojnë me frikën.
