Vera Abdyli-Ik në hapin pa dritë

Në krahun e blozhduar
S’ka dimër as vapë
Mbi shpatulla t’mija dora tapë
Sillen mendimet në një krah
Më mallë t’i ktheheshe një natë!
Krismat e shtratit tinguj t’thatë
Dy njerëz lidhur më i kartë
Princi e robinja, pa zanat…
Nuk ka më vesë as buza e lagët
Pa gjumë, pa persheritjet skofijare
Mbështetur n’murin e shëmbur, “kamelion i rinuar”
S’ka qe e kujton epshin
Damarët stepur, frikë e pleqërisë
Erdhi pa lule, fik e dashurisë!
qelësat e ndryshkur,
porta e zemrës harruar hap
Përrallat e rinisë janë braktis
Cepeve shtratit,
hapësirë e zymtë e vetmisë
cila fjalë josh lojën e rinisë?!