Mendova se vdiq, u varros malli atje,
Në trojet e legjendarit Skëndërbe.
Në ato kodra ku linda dhe u rrita,
N’ato fusha bekuar nga i madhi Gjergj Fishta.
Mendova se vdiq malli atje, aty,
thashë u dogj në turrën e mendimit.
Por më ngacmoka lotët në sy,
Hiri i mallit i skalitur shpirtit.
Hiri i mallit paska shumë fuqi,
Të ringjallë kujtimin e vdekur.
Ndër sy të shfaqen si mrekulli,
marrin formë presin për tu prekur.
Gjithësia kthehet e kapshme,
Gjaku nxehet, qelizat ndizen flakë,
Ngrihen si uragane të hatashme,
Rizgjojnë hirin e mallit të zjarrtë.
Më pas të përkëdhel flladi i fushës,
Të puthin lehtë, lehtë dallgët e detit.
Tu’j rend fushave me flatrat e fluturës,
Ringjallen kujtimet e të bukurës.
Rizgjohet vrullshëm bukuria hyjnore,
e tokës mëmë të bekuar Arbnore,
Humbet në dashurin e pakufishme,
për njerëzit e asaj toke magjike.
