Secilit i mungon një zë i largët,
Një fjalë që s’u tha kurrë me zë,
Një përqafim që mbeti pezull,
Në ajrin që frymoi ndarje.
Secilit i mungon një shikim,
Që dikur fliste pa fjalë,
Një dorë që shtrëngonte fort,
Kur bota dukej e largët dhe e ftohtë.
Ka zemra që rrahin për kujtime,
Që koha s’mundi t’i fshijë,
Ka shpirtëra që qajnë në heshtje,
Për fytyra që s’kthehen më kurrë.
Secilit i mungon një çast,
Një emër që gjallon në kujtesë,
Një histori që mbeti e papërfunduar,
Një ëndërr që s’gjeti zgjim.
Dhe ashtu, në heshtje e në mall,
Secili gjen forcë të buzëqeshë,
Duke mbajtur në zemër, pa zë,
Ata që s’janë më pranë.
