Diku
një dhomë
krejt e zbrazur
pos cigareve
me të kuqtë e buzëve tu
të hedhura nga hirorja
me të cilën
ngul në mur gozhdën
e pasqyrës së praruar
me pamjen tonë të zhveshur
pa turp e pa vese
dhe një fishkëllimë e zgjatur treni
merr me vete dihamën
gjer te tingulli
i një kambane meshe
e na bie në mend
për Zotin
që na dha shpirt
o shpirt
