Në fund të rrugës së
ngushtë,shtruar
makadam,fanari që
nuk shuhet kurrë!
Nën dritën e zbehtë,të
fanarit t’vjetër,unë
shkruaj poemën për
dhimbjen,drithërimen…!
Është vonë,unë,vetëm
me heshtjën e natës dhe
lehjen e qenushve end…,
hëna ka ikur pas reve…!
Eci errësirës,si zog me
krah të thyer,një qenush,
lepiu dorën time dhe iku!
Unë vetëm,me poemën
time,pêr dhimbjen…!
Bashkëudhëtarë me
bëhet,vrasësi në heshtje, ky ajr i ndotur,që jetë njerëzish merr!
