Mendimet, si retë, ndryshojnë trajtat,
Një shteg të gjejnë, tej vorbullave të fryra,
Trysnisë përherë e më shtrydhëse
Të një graviteti të rënduar planetar…
Shoh ty, konturet e buzëve të tua
Dhe e di fare mirë se ç’duhet
Lart për t’i ngritur retë, larg tokës,
Drejt blusë ku pluskojnë gjithë dashuritë…
Mjafton veç një fjalë i dashur,
Një fjalë, një pëshpërim, frymë,
Mall që më flladit shpirtin e lodhur
Dhe një botë e tërë, s’guxon të jetë më e murmë…
