Kush ka thënë se dashuritë e mëdha, të vërteta, shkojnë e vijnë?
Shkojnë e vijnë dashurickat, pasionet e përkohshme, ëndrrat që treten me kohën. Por dashuritë e mëdha nuk largohen, ato mbeten në shpirt, jetojnë brenda nesh përjetësisht.
Ne mund të përpiqemi t’i zëvendësojmë, t’i harrojmë, t’i mbulojmë me ndjenja të reja, por ato kurrë nuk zhduken. Mund t’i ledhatojmë kujtimet, t’i përqafojmë në mendje, t’i kujtojmë për të shuar mallin apo për të rikthyer një ndjenjë, por ta përjetojmë njësoj sërish, është e pamundur.
Sepse dashuritë e vërteta jetojnë në çdo qelizë të trupit, ato nuk harrohen, nuk shlyhen nga kujtesa. Jetojnë me ne derisa të marrim frymën e fundit.
Dashuritë e mëdha mbajnë brenda tyre puthje të zjarrta, qoftë edhe vetëm një herë të janë dhuruar, por ti i ke ndije ne shpirt.
Ato janë puthje që i mbane përjetsishët, të cila ndihen edhe nga larg, që të mbushin me drithërima sa herë i kujton.
Njeriu ka nevojë për përkëdhelje nga dikush që e ndjen deri në palcë, nga dikush që e mbush shpirtin, jo vetëm shtratin. Sepse shtrati mund të mbushet me këdo, por zemra mbetet bosh. Zemra mbushet vetëm nga ai që të dridh shpirtin, nga ai që të mungon edhe kur është larg, nga ai që vetëm me një mendim të bën të ndjesh po aq afër sa dikur.
Prandaj, dashuritë e mëdha nuk shuhen. Ato qëndrojnë brenda nesh, të gjalla si ditën e parë. Ne mund të përpiqemi të gjejmë prehje në krahë të tjerë, të dëgjojmë fjalë të ëmbla, të përqafohemi, të besojmë se po ndjejmë sërish… por në fund e dimë të vërtetën e heshtim duke urryerë të tjerët pa asnjë shkas, sikur se jan fajtoret tonë ata, për dashurinë e vertetë tonën, që në shpirt na mbeti pengë e përjetshme. E ne fshehim merëzin, pajtohemi se ato janë vetëm hije të së kaluarës. E, Ne, përpiqemi ta mbushim një boshllëk me gënjeshtra, gja se duam të tjerët “pa e vra mëndjen fare”.
Dashuritë e vërteta nuk zëvendësohen. Ato janë të rralla, të pakrahasueshme. Sepse kur një dashuri është e madhe, ajo nuk ikën, nuk harrohet, nuk zëvendësohet…
Ajo jeton me ne përgjithmonë.
