….E prisja përballjen me miken time. Erdhi ditët e para të pranverës. Erdhi vetëm për disa ditë në qytetin e saj bregdetar. Çdo ditë me orë e pa orë, biseda të pafundme. Gjëndja shpirtërore e rregulluar në maksimum.
Në një mbrëmje vonë para se të më thoshte “natën e mirë” me zë të drithëruar më tha vetëm dy fjalë:
-Nesër në orën 12 të pres tek “7 xhuxhat”.
E lashë celularin mbi tavolinë dhe rashë në mendime. Gjërat kishin ardhur në një pikë vdekje. Për mua me llogjikë të ftohtë nuk kishte më kthim prapa. Ishte shkatërrim i gjithshkaje. I jetëve tona, i familjeve tona të mrekullueshme dhe të vuajtjeve pa fund, do të na ndiqnin deri në fund të jetëve tona.
Vonë shumë vonë më zuri gjumi. Kisha përpunuar tërë planin e mundshëm për të arritur të mos rrezikonim të dy. E njihja shumë mirë tipin, karakterin, pasionin dhe vullnetin e saj.
Në oren e caktuar tek “7 Xhuxhat” shquajta siluetën e saj, me mbesën bionden me kaçurrelat e pabindur, Zbrita u takuam, u përqafuam të dy me mall, u puthëm të dy fort, gjate, sa harruam mbesën. Shkëputem dhe e puth mbesën në ballë. Më shtrëngoi dorën dhe më pa me sy lutës. Ata sy thonin:
“Të lutem, ti e ke në dorë. Mos, kam besim tek ty”.
Ja shtrëngova dorën, i hapa derën mikes, u ktheva dhe i thashë mbesës me zë të ulët:
-Ki besim tek unë nuk do ta përdhos dashurinë tonë.
U lehtësua dhe me forcë më përqafoi dhe e përlotur më tha:
-Të kam shumë xhan, të lutem.
Drekuam në një lokal në Sauk, në një lulishte tepër të bukur. U pozicionuam në fund në një tavolinë të rrethuar me pemë dekorative, për çudi më zunë sytë një peme mimoze që sapo kishte çelur ato lulet aq të bukura. Mu kujtua pema e mimozës në Qytetin e Studentit. U ngrita zgjodha një degë të vogël e këputa dhe ja vura në prehërin e saj. Të dy afër njëri tjetrit. Pas 27 viteve. Mbështeti kokën tek gjoksi im dhe heshtëm të dy. I përkëledhja flokët, e puthja lehtë tek qafa e saj, befas ngriti kokën me vrull më pa në sy dhe më puthi në buzë. Të dy të dehur zgjati, as vetë nuk e di vetëm u përmëndëm nga prania e kamarierit. Bëmë porosi. Më pa përsëri në sy dhe këmishës time të bardhe i ishte zbërthyer një komçë.
Me duart që i dridheshin e mbërtheu komçën, më përkëledhi barkun dhe tha:
-Mall, dashuri, lot, pasion, tërë kjo jetë pa ty.
Kujtuam shumë, tepër shumë. Kaloi kohë. U kujtova dhe i marr numrin e celularit të mbesës dhe i bëj zile. E dija që priste e merakosur aty tek “7 Xhuxhat”ajo ishte kthyer në xhuxhin e tetë.
Përsëri u ktheva nga mikja dhe duhej unë ta drejtoja bisedën aq të koklavitur:
Ishte koha e jonë e përbashkët, kurse sot këtë kohë e kemi ndarë me të dashurit tanë, me familjet tona. Nuk duhet të na rrëmbejë pasioni, se jam i bindur se do të shkatërrojmë jetët e të dy familjeve tona të mrekullueshme. Le ta lemë atë kohë ta kujtojmë me mall e dashuri. Nuk mund të kthehemi më në shtratin e vjetër.
I kisha kapur të dy durt e saj dhe i vura tek zemra ime. Lotë të nxehtë na rridhnin të dyve, lotë gëzimi, trishtimi, lotë lamtumire, lotë për te shtruar rrugën në vazhdim të të dy familjeve tona. Pshëretiu thellë, tundi kokën:
-Po, tha ke të drejtë nuk e kthejmë dot atë kohë në atë pikë, që e shkëputëm atë ditë vjeshte në takimin tonë të fundit tek Parku “Rinia” në qytetim tim pranë asaj statuje të bardhë.
Dhe përsëri koka e saj u var në gjoksin tim…
U kthyem, ndalova, i hapa derën zbriti.
U puthëm gjatë, u shkëputa.
Takova mbesën dhe sytë tanë folën, u qetësuan sytë e saj por nuk e mbajti dot ato dy pika loti.
….Më përqafoi fort më puthi dhe pëshpëriti:
-E rilinde, e përmënde, e risolle në jetën e saj të zakonshme.
I bekuar qofsh për jetë…..
